Απέχει πολύ από την οικονομική διακυβέρνηση το Σύμφωνο για το Ευρώ

Στη σκιά της κυβερνητικής κρίσης στην Πορτογαλία και υπό τη δαμόκλειο σπάθη των αγορών, οι «27» κλείδωσαν πριν από μερικές ημέρες στις Βρυξέλλες το πακέτο της συνολικής λύσης για την αντιμετώπιση της κρίσης χρέους και την σταθερότητα του ευρώ. Πολλοί μίλησαν για μια ευρωπαϊκή επιτυχία που θα δώσει στις αγορές τη βεβαιότητα ότι καμία χώρα της ευρωζώνης δεν θα αφεθεί στην τύχη της. Το Σύμφωνο Ανταγωνιστικότητας, στο οποίο επέμενε η γερμανική κυβέρνηση χαρακτηρίστηκε ως εγγύηση για την πρόληψη δημοσιονομικών εκτροπών.

Πρόκειται για μια άποψη με την οποία διαφωνεί ο Τόμας Φρίκε.

Ο επικεφαλής οικονομολόγος της γερμανικής έκδοσης των Financial Times υποστηρίζει ότι το εν λόγω σύμφωνο δεν πληροί τις προϋποθέσεις για την αποτροπή μελλοντικών κρίσεων. «Το σύμφωνο για το ευρώ είναι ένα παράξενο κατασκεύασμα που ξεκινά από την υπόθεση ότι ένα από τα κύρια προβλήματα της κρίσης προκλήθηκε από την αλματώδη αύξηση των μισθών σε κάποιες χώρες. Αυτό ισχύει μόνο εν μέρει και μέχρι κάποιο βαθμό. Και τώρα προσπαθούν οι «27» με το Σύμφωνο για το Ευρώ να επηρεάσουν την εξέλιξη των μισθών με διάφορους τρόπους, όπως για παράδειγμα με τη φιλελευθεροποίηση των συλλογικών διαπραγματεύσεων. Όλα αυτά είναι ενδιαφέροντα, αλλά δεν αφορούν τον πυρήνα της κρίσης. Επίσης δεν λύνoυν το πρόβλημα της αλματώδους αύξησης των μισθών. Πολλές φορές οι μισθοί αυξάνονται εξαιτίας της υπερθέρμανσης της οικονομίας. Θα πρέπει λοιπόν να προσεγγίσει κανείς διαφορετικά το ζήτημα», υποστηρίζει ο Τόμας Φρίκε.

Ο Γερμανός οικονομολόγος εκτιμά ότι το Σύμφωνο δεν ανταποκρίνεται στο ζητούμενο μιας ευρωπαϊκής οικονομικής διακυβέρνησης. «Νομίζω ότι σε κάποια φάση η κυρία Μέρκελ είδε στο Σύμφωνο για το Ευρώ ένα εργαλείο για να αποκτήσει η Ευρώπη μια οικονομική διακυβέρνηση. Σε τελική ανάλυση είναι ένας κατάλογος όρων και προϋποθέσεων που υποχρεώνει κάποιες χώρες να κάνουν το ένα ή το άλλο».

Όμως όταν μιλούμε για οικονομική διακυβέρνηση, αντιλαμβανόμαστε κάτι άλλο επισημαίνει ο κ. Φρίκε. «Αναμένουμε ότι οι κυβερνήσεις θα συντονίζουν την οικονομική τους πολιτική. Πάρτε το παράδειγμα της Ισπανίας. Θα έπρεπε την εποχή της υπερθέρμανσης της οικονομίας με τον οικοδομικό οργασμό, οι άλλες χώρες της ΕΕ να ζητήσουν από την Μαδρίτη να μην μειώσει τους φορολογικούς συντελεστές, καθώς κάτι τέτοιο υπερθερμαίνει ακόμη περισσότερο την οικονομία. Όσον αφορά τη Γερμανία θα έπρεπε για παράδειγμα να ενισχύσουμε την εσωτερική ζήτηση, κάτι που τα τελευταία χρόνια δεν έγινε. Ήταν απαραίτητος περισσότερος συντονισμός μεταξύ των δύο χωρών. Και στο μέλλον θα είναι ακόμη πιο αναγκαίος. Το σύμφωνο όμως απέχει πολύ από αυτό», τονίζει ο επικεφαλής οικονομολόγος της γερμανικής έκδοσης των Financial Times.

Αλλά και η πολιτική της λιτότητας που ενσωματώθηκε πλέον για τα καλά στις ευρωπαϊκές συνθήκες όσον αφορά τουλάχιστον τις προβληματικές χώρες συναντά επιφυλάξεις.

Η Ζίγκριντ Σκαρπέλη Σπερκ, οικονομολόγος και πρώην βουλευτής του Σοσιαλδημοκρατικού Κόμματος υποστηρίζει ότι η συνεχής πολιτική των περικοπών επιδεινώνει και δεν λύνει το πρόβλημα. «Η πολιτική περιορισμού των δαπανών είναι καλή όταν η οικονομία βρίσκεται σε τροχιά ανάπτυξης και η απασχόληση βρίσκεται σε υψηλό επίπεδο. Τότε αυτό εξυπηρετεί την μείωση του χρέους. Όμως, όταν βρισκόμαστε σε οικονομική κρίση, τότε η πολιτική λιτότητας δεν οδηγεί σε αύξηση των κρατικών εσόδων, αλλά σε επιδείνωση της οικονομικής κατάστασης.Κατά συνέπεια σε περαιτέρω μείωση των κρατικών εσόδων», τονίζει η Γερμανίδα πολιτικός και διευκρινίζει ότι «στην περίπτωση της Ελλάδας η πολιτική της λιτότητας που της επιβλήθηκε δεν θα την βοηθήσει, αλλά θα δημιουργήσει περισσότερα προβλήματα, όπως άλλωστε στην Πορτογαλία και την Ιρλανδία. Χρειαζόμαστε λοιπόν μια συνταγή κομμένη στα μέτρα της Ελλάδας, την οποία όμως θα αποδέχεται ο λαός».

Η Ζίγκριντ Σκαρπέλη Σπερκ, που είναι και πρόεδρος της Ένωσης των Γερμανοελληνικών Εταιρειών, τάσσεται υπέρ μιας νέας εκδοχής ενός σχεδίου Μάρσαλ για τις προβληματικές χώρες της ευρωζώνης. Απαιτείται ένα σχέδιο ανάπτυξης που, όπως υπογραμμίζει, θα λαμβάνει υπόψη τις ανάγκες και τις αδυναμίες των εν λόγω χωρών.