Kap koja je prelila čašu-deset godina od masakra na sarajevskoj pijaci

Granate ispaljene na Markale u Sarajevu bile su kap koja je prelila čašu. Tri i po godine je Sarajevo bilo pod opsadom , a stanovnici grada u strahu i bez hrane izloženi neprekidnoj brutalnoj artiljerijskoj paljbi od koje je poginulo više od deset hiljada ljudi.U Haškom tribunalu se opsada Sarajeva smatra posebnim ratnim zločinom.

Dva dana nakon granatiranja pijace Markale, NATO trupe bombardovale su srpske položaje što je dovelo do prekide rata u Bosni, a septembra iste godine potpisan je sporazum o primirju.

Po prvi put, nakon drugog svjetskog rata su i njemački vojnici, a avionima za elektronsko osmatranje terena pod nazivom AWACS učestvovali u akcijima NATO saveza, do kojih je došlo u BiH.

Granatiranja sarajevske pijace nije samo simbol za preokret u ratu, nego i povod za dugo priželjkivanu intervenciju medjunarodne zajednice protiv Karadčićevih trupa. Medjunarodnoj zajednici nije pošlo za rukom da zaustavi rat diplomatskim putem, stoga je ona bila prinudhjena da ozbiljno zaprijeti silom.

Iako su jos od decembra 1991 nenoružani posmatrači EU bili na područje bivše Jugoslavije, nisu mogli spriječiti rat u Bosni. Takodje se pokazalo da trupe UN, Unprofor nisu bile u stanju da spriječe zločin nad nedužnim civilima. Razlog nije bio u tome što plavi šljemovi nisu bili dovoljno naoružani, nego u pomanjkanju političke volje da se prepozna, da u ovom ratu ne postoje samo, kako se do tada uvijek govorilo, dvije zaračene strane, nego da se one trebaju nazvati pravim imenom: agresori i žrtve. UNPROFOR je svo vrijeme rata strpljivo posmatrao i brojio civile, koje pred očima njegovih vojnika ubijaju Karadžićevi Srbi.

Tek su gorka stradanja u tri ipo godine agresije i medijski izvještaji o strahotama zločina, proizveli politički pritisak, koji je konačno omogućio da se zapadne zemlje odluče na vojnu intervenciju. Televizijski snimci iz

logora kao i izvještaji o masakru u Srebrenici ili masakru na pojaci u Sarajevu probudili su javnost na zapadu.

Tako se desilo da ne Ujedinjeni Narodi nego NATO-savez, donese odluku o otpočinjanju vojne intervencije. Rusija i Kina sui dalje vodili politiku blokade u Vijeću sigurnosti i pokazali kako su Ujedinjene nacije nemoćne.

Na kraju je sprega vojne intervencije i diplomatskog pritiska, koji je vršio arhitekta Dejtonskog sporazuma Richard Holbrooke urodila plodom.

Na vidjelo je izašla i neprijatna istina da i demokratske zemlje posežu za nasiljem kad imaju posla sa diktatorskim režimima koji ih vuku za nos.